Świetliki

stukam oszalała w noc
ciemność budząc
werble mnie unoszą wspaniałe
gdzieś na krawędzi dudni umysł
ubierając w myśli pejzaże
nitek szukam szaleńczo
aktu dopatruje naszego
a co jeśli w splotach bezdroża
stały się moją drogą?
w całowanych wątkach
drogowskazem i jedyną nadzieją
przez granit zamyślony
nie licząc chwil
centymetrów w palce ujętych
rozpościeram łąkę bawiąc się
uległością jej traw
kołyszę naśladując świt
mierzwię struktury rodzące się
dla mnie niczym wiatr
w ukłonie wynurzam światłość
twojego ciała przyjaciółka
po raz kolejny przygaszam
na skórze swe wzruszenie
o ciemność prosząc świetliki

autor

Grusana

Napisany: 2023-02-02 Dodano: 2023-04-02 18:36:03

Ten wiersz przeczytano 1093 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie