Takie uroki bycia starszą panią.

Dzień zapowiadał się cudownie. Pomyślałam, że ponieważ obiadu nie muszę gotować, bo została zupa od wczorajszego dnia, to tylko zrobię malutkie zakupy i zanim domownicy wrócą do domu, będę miała czas tylko dla siebie. Już się cieszę na myśl, że zrobię sobie kawę, usiądę w fotelu na balkonie i przeczytam książkę, którą kupiłam tydzień temu.
Zakupy maleńkie, bo tylko chleb, masło i śmietankę do kawy. Siatka, portfel, klucze do mieszkania i raźnym krokiem wychodzę na ulicę, nagle myśl - a drzwi na pewno zamknęłam?
Wracam do domu. Pokonuję cztery piętra, chwytam za klamkę. Zamknięte.
Uspokojona znowu wychodzę na ulicę. Już jestem prawie pod sklepem, gdy nagle dopada mnie myśl: - a żelazko wyłączyłam?
Wracam do domu. Pokonuję cztery piętra, otwieram drzwi, wbiegam do pokoju. No tak, żelazko wyłączone. Zamykam drzwi, sprawdzam czy zamknięte, pokonuję schody i spokojnie wychodzę na ulicę.
Tym razem niczym niezatrzymana docieram do sklepu. Z koszykiem przemierzam alejki sklepowe. Tu promocja, tam promocja. Okazja goni okazję, nic tylko kupować. Zadowolona z zakupów, wracam do domu. Siatka trochę ciężka, więc wolnym krokiem pokonuję schody na czwarte piętro. W domu rozpakowując siatkę z bardzo potrzebnych rzeczy, które właśnie nabyłam, uświadamiam sobie: - a gdzie chleb, mleko i śmietanka. No tak, zapomniałam.
Biorę siatkę, portfel, zamykam drzwi, sprawdzam czy zamknięte, pokonuję schody w dół i zdenerwowana kieruję się do sklepu. Tym razem wkładam do koszyka chleb, mleko i śmietankę. Staję przy kasie i już mam płacić, gdy nagle : no tak, zapomniałam uzupełnić portfel, po wcześniejszych zakupach. Przepraszam kasjerkę, odkładam zakupy na miejsce i wracam do domu.
Tym razem schody pokonuję bardzo wolno, chociaż złość we mnie aż kipi.
Po raz kolejny, ta sama czynność : siatka, portfel, klucze, zamykanie drzwi, sprawdzanie czy zamknięte, cztery piętra w dół i droga do sklepu.
Wreszcie kupiłam to co powinnam, wracam do domu i niczym żółw, pokonuję schody na czwarte piętro.
Bardzo zmęczona wchodzę do mieszkania, a tam moi domownicy, już zdążyli sobie podgrzać zupę i właśnie ją spożywają.
Pomyślałam sobie - przez moją sklerozę, znowu nie poczytam książki.

autor

Luiza1

Napisany: 2018-06-20 Dodano: 2019-02-15 12:49:14

Ten wiersz przeczytano 712 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie