tańcząc na łące

na kroplach rosy z roślin strącanych
jak kryształ zabrzmi dźwięk pantofelków
włosy ozłocą kaczeńce marzeń
słońce rozperli mgielną sukienkę

za taniec oddam swoje błękity
kiedy zatańczysz lekko jak duszek
dyskretne oczy przymrużą kwiaty
dmuchawiec wzniesie się wraz z podmuchem.

zdumiona łąka myśli niemądrze
że taniec tylko zawracaniem nóg
to zachwyt dwojga w ramionach drżący
ulotność chwili podarował Bóg

kiedy taneczny pląs nas osłabi
splatając ręce siądziemy w trawie
w pobliskim stawie kumkają żaby
natura skrywa w nim swoje skarby

zsuniemy z nogi zmęczone buty
bosymi stopami pieszcząc trawę
z niezwykłych wrażeń złożymy bukiet
przy serenadzie orkiestry żabiej

pięknem przyrody zauroczeni
do prozaicznych wrócimy zdarzeń
przyjaźń nie będzie wierszowym cieniem
blask jej wypełni nowe kalendarze.

dziękuję, Diamo :)

autor

Biala dama

Napisany: 2008-08-09 Dodano: 2008-08-10 00:03:21

Ten wiersz przeczytano 1449 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie