Z tęsknoty

Zwinięta w kłębek nerwów postać
Chowa się w kącie, boi się życia
Ginie, niknie, rozpływa się we mgle
A tyle jeszcze dróg do przebycia!

Obudź ją, zwróć światu istotę cichą
Bezimienną, śpiącą w innym wcieleniu
Uwolnij, przetnij więzy samotności
Kołysz ją w niebiańskim ukojeniu

Nie daj się prosić, ratują ją!
Niech nie umiera bez Ciebie
Tak bardzo jej brak Twych oczu
Jej ciało wrzucą w zimną ziemię

Uchroń ją przed złem tego świata
Rozwiń swe skrzydła nad nią, Aniele
Uszczęśliw ją, choć o to nie prosi
Przecież ona umiera przez Ciebie...

Uratuj mnie, mój Najdroższy...

autor

Dama Pik

Napisany: 2005-06-27 Dodano: 2005-06-27 12:37:43

Ten wiersz przeczytano 763 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie