Tętent o świtaniu

Wrota się rozwarły szeroko,
gdy masztalerz z bata wystrzelił.
Gdy zwiastun rozpętanej burzy,
ciszę, hukiem kopyt przemielił.

Galopem rwą rumaki rżące,
tratując w biegu bruk rozgrzany.
Grzywy jak ogniste płomienie,
falują przez kurzu tumany.

Tabun przeleciał w siwym pyle,
tętent koni grzmiał długo jeszcze.
Tryskające spod kopyt iskry,
ślady zostawiały złowieszcze.

Na bezmiar łąki ukwieconej,
z rżeniem radosnym wreszcie wpadły.
Rundę honorową zrobiły,
i za ogrodzeniem przepadły.

A dzwońce dwa wiszą na niebie,
jak by zamarły wręcz w zachwycie.
Dopełniały piękno obrazu -
pędzących rumaków o świcie...

autor

Stumpy

Napisany: 2016-07-20 Dodano: 2016-07-20 10:05:34

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie