Tragiczna miłość

/w wierszu trochę prawdy, reszta legendą jest/

Nad stromym urwiskiem, dziewczyna siedziała,
Twarz ukryła w dłoniach i mocno szlochała.
W dole wodna kipiel, wzburzona ogromnie,
Wydaje się mówić: skacz nieszczęsna do mnie.

Nie lękaj się dziecko, skacz w moje ramiona,
A twoja udręka będzie zakończona.
Lecz zanim do skoku nabierzesz ochoty,
Powiedz mi dziewczyno, jakie masz kłopoty?

Dobrze, wyznam wszystko, tylko ucisz fale,
Inaczej, co powiem, nie usłyszysz wcale.
To zawód miłosny, jakich bywa wiele,
Który w moim życiu tragedią się ściele?

Poznałam niedawno, pewnego mężczyznę,
Piękny i przystojny z fizyczną tężyzną.
Tylko, moje szczęście nie będzie spełnione,
Bo mój ukochany, posiada już żonę.

Dziś, nie jestem wcale znowu taka młoda,
Utraciła blask swój, ma dawna uroda.
Doświadczona życiem, lat ponad trzydzieści,
Pragnę, by mnie także ktoś tulił i pieścił.

Nie wiem co mam robić ty mi powiedz morze?
Jeśli ty nie zechcesz nikt już nie pomoże.
Kiedy się okaże, że jest nie do wzięcia,
Wtedy śmiało skoczę w twoich fal objęcia.

Fale mnie pochłoną, mój sekret wraz ze mną,
Będą mnie szukali, ale nadaremno.
Niech moja historia stanie się legendą,
Kiedyś ją rybacy opowiadać będą.

Teraz bardzo często, w sztormową pogodę,
Wśród skłębionej wody, widzą dziewczę młode.
Kiedy cichną fale, słychać jak ktoś szlocha?
Powtarza jedynie:kocham, kocham, kocham..

/wszystkim dzisiejszym zacnym solenizantkom i solenizantom składam najserdeczniejsze życzenia./ /dzięki Ninoczko, poprawiłem/

autor

wrobel

Napisany: 2007-10-05 Dodano: 2010-03-19 05:35:41

Ten wiersz przeczytano 1029 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie