Twarzą w twarz

Stanęła. Nigdy nie potrafiła witać się poprawnie.
Na „Dzień dobry”
zawsze odpowiadała: Może.

Pod płonącą kopułą kołysała emerytowany wiatr.
Za zakrętem,
filigranując swoją szlachetność.

Mruczała cicho w wentylatorze, kiedy świat
utknął na piętach.
Teraz ma struny powietrzne. Nic więcej.

W ekspresówce kawałki rozmazanej muchy,
postrzępionej
jak głowy ostu trzaskały:

neuronalnie.

©, 18.05.2015

autor

Ossa77

Napisany: 2015-05-18 Dodano: 2019-07-27 22:43:23

Ten wiersz przeczytano 1418 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie