Wybujała

Pewna dziewczyna “wybujała”,
wszystkich – bujała.
Opowiadała takie historie,
że słuchał człowiek
z rozdziawioną gębą
i wiedział na pewno:
“To jest dziewczyna – nie lada!
Nie wypada
się z nią nie zgodzić.
Piękna, mądra, każdemu dogodzi,
dobra, wspaniała, gospodarna,
absolutnie niepowtarzalna”

Trzeba przyznać, że była mistrzynią,
tych kłamstewek co z panów czynią
- łatwą zdobycz.
Co miała robić?
“Wybujanie”, to jej bogactwo.
Poza tym, jest zwykłe – biedactwo.
A że fałszywe walory?
Cóż, do tej pory,
nie miały miejsca “zwroty”.
Trudno się przyznać do własnej – głupoty.

autor

DoroteK

Napisany: 2010-03-01 Dodano: 2010-05-07 16:13:46

Ten wiersz przeczytano 1364 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Satyra Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie