Zagubiony słownik

Wiersz powstał dokładnie rok temu gdy moja dusza była w stanie permanentnego rozpadu, ale na szczęście odnalazłam właściwy słownik, a raczej ktoś mi go podarował.

Spoczywam cicho w mogile marzeń
przeglądam strony minionych zdarzeń.
Nieszczęsna pocałunki w dłoni oglądam.

Już nie ulecę ku szczęściu wysoko,
przyrosłam do ziemi jak drzewa.
I cicho jak drzewo wiatr zbieram.
Drzewo gubi liście ja gubię złudzenia.

Która to już jesień w moim życiu?
Wkoło wiosna w pełnym rozkwicie.
Moje życie jak popękane lusterko
lata nieszczęść wielkich zwiastuje.
Oczy-dwie gwiazdy na czarnym niebie.
Ciskają promienie może łzy już nie wiem.

Już prawie nie pamiętam dni pełnych zachwytu
gdy usta gorące o pocałunki prosiły po cichu,
gdy usta spragnione bicia serca szukały.
Może odszukam je gdzieś w słowniku
by na nowo miłość poznawały.

Dla wszystkich aby znaleźli właściwy słownik a w nim najważniejsze pojęcie-miłość. Bo miłość jest ...miłość jest wszystkim.

autor

Marcia1246

Napisany: 2010-06-03 Dodano: 2011-06-03 12:05:27

Ten wiersz przeczytano 1071 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie