Zimą i gdy wiosna idzie.

Gdy nadeszły zimowe mrozy , góry pokrył całun mgły. Szczyty tonęły w chmurach, a w dolinach cienie i światło na zmianę
tańczyły ze sobą, pod niemal błękitnym niebem. Zimno malowało porośnięte zrudziałą trawą skały lodowatymi palcami.
Zatrzymało bieg rzek, strumieni i potoków. Wiatr zmienił się na północny, przynosząc arktyczne powietrze spiralnie opadające ku ziemi. W zamieciach śnieżnych, widnokrąg zlewał się na horyzoncie z niebem. Była w tym wszystkich jakaś magia, szczególnie rano, kiedy patrząc przez okno widziało się świat pokryty grubą warstwą białego
puchu. To natura znalazła sposób na ukrycie burego, ponurego krajobrazu podczas zimowych miesięcy, do czasu powrotu ciepłego słońca, które będzie w stanie ogrzać ponownie ziemię, a wiosna
upiększy ją swymi kolorami. Ludzie w zimie chłonęli odmienną scenerię , oddychając powietrzem oczyszczonym przez wirujące płatki, na nowo czyniąc ich dziećmi przynajmniej w środku. Teraz, płatek śniegu wolno na parapet opada, zima już odchodzi i niebawem natura na nowo się odrodzi. Ptaki o świcie ,śpiewem
nieśmiałym wznoszą swoje trele do księżyca, on się do nich śmieje, zza chmur mruga. Noce krótsze ,cieplejsze dni niosą obietnicę wiosny, która stoi niemal u progu. Coraz częściej po górach i dolinach, prześlizgują się promienie słoneczne błyszcząc jak stopiona cyna,
bo kończy się zima.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-02-24 Dodano: 2013-03-02 19:59:17

Ten wiersz przeczytano 1535 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie