** Dziesięć świec **

Z dna szuflady. Żywym i umarłym...

Powiało zadumą,
zapachniało woskiem świec.
Każdy ciepły serca płomień
prosto w niebo zdał się biec.
Znów uświadamiamy sobie
grzejąc dłonie płomieniami,
że choć bliscy stąd odeszli
wciąż niezmiennie ich kochamy...

Pierwsza świeca zapłonie
na maleńkim grobie aniołka.
Dlaczego jest bezimienny?

Druga będzie dla kochanej prababci.
Ciągle pamiętam smak landrynek
z jej magicznej szafy.

Trzecia stanie na mogile kolegi.
Ile to już lat, gdy nie wrócił z wojska?

Czwartą zapalę nauczycielce -
od całej klasy.
Ucząc całkiem zapomniała o sobie...

Piątą zostawię kuzynce -
tak chciała wygrać z rakiem.

Szósta zapłonie poległym
na polu chwały żołnierzom.
Tym znanym i nieznanym,
co na polach leżą.

Siódma popłynie z prądem -
miej ich w opiece Boże,
do tych, których grobem
stało się zimne morze.

Ósmą zapalę tym,
których śmierć nieustępliwa
zabrała w jednej sekundzie
stawiając przydrożne krzyże.

Dziewiątą - poczętym,
a nienarodzonym,
bo los tak chciał,
albo było wygodnie.

Dziesiąta niech przyświeca nam,
byśmy rodzili się, żyli
i umierali godnie...

autor

nureczka

Napisany: 2006-10-29 Dodano: 2014-10-30 21:57:11

Ten wiersz przeczytano 5020 razy

Oddanych głosów: 85

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie