Nie pójdę na dno

życie mnie nie pieściło
z każdej strony osaczony
traciłem dzieciństwo
miałem prawie wszystko
jedna babcia
to prawdziwy skarb
pieśni do snu nuciła
jak niemowlak do niej
się tuliłem

druga
czortem podszyta
o Bogu coś wspominała
a w sercu Go nie ma
u niej harowałem
od głupków wyzywała

we mnie narastał bunt
po drodze
wszystkich krzywdzę
a najbardziej
siebie

szukałem kolegów tam
gdzie ich nie było
przyjaciół myślałem że kupię

a przecież prawdziwi są też
ich nie zauważałem

siłę mam jak tur
wykorzystać jej nie umiałem
mógłbym być mistrzem dżudo
a ja w szkole po gębach
słabszych prałem

wpadłem w marazm po uszy
nikogo słuchać nie chciałem
rodzice i babi rękę mi podają
na dno pójść nie pozwolą

muszę chwycić
wiatr złapać w żagle
teraz wiem
w miłości siebie odnajdę

Autor Waldi1

autor

waldi1

Napisany: 2021-08-03 Dodano: 2021-08-04 00:00:44

Ten wiersz przeczytano 924 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie