Aforyzmy z codziennego życia VIII

Kolejny wiersz z tego cyklu.

"Aforyzmy z codziennego życia VIII".
06.08.2017r. niedziela 17:44:00

I *
Żadna wielka Miłość nie umiera do końca. Można strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najcenniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza- wie jak przeżyć.

Rozciągam parasol,
Rozbrzmiewa do re mi fa sol
Zapisuję znów puste strony stronic
I wlewam łzę do kwiecistych donic.
Miłość jest sprytna,
Ona ma dola, ona ma niedola.
Ona jest mi łzą
I tą łzą zalewa mi stopy.
Cenię, że ona jest,
Ale to ona we mnie strzela,
Ona wzięła mi strzałę,
Jest mi jak brzytwa,
Spragnione niej są me ręce.
Ona zamiata się pod dywany,
Mówi, że tam jej zakamarek,
Tam jest jej skarb skrywany,
Jeżeli okruszki to jej skarb
To wysterylizuję swój pokój.


II*
To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

Wszyscy ciągle coś gadają,
Mówią podzielimy się czymś z wami
I ja czasem gadam,
Jednak częściej wszystko zapisuję na pustych stronach,
By w tych słownych ikonach
Pokazać, że nowa książka się kończy,
A właściwie jest już skończona,
Nadchodzi myśl nowa, nowy cykl,
Wy to czytacie i jest cyrk.


III*
Życie z drugim człowiekiem polega na tym, że zaczyna się lubić jego dziwactwa.

Żyjecie ze mną tutaj, ponoć mnie lubicie,
Czy to znaczy, że moje dziwactwa akceptujecie?
Ja dziwak, wzór dla wielu,
Ja chłopak, nie jestem dla żadnej,
Same tak wybrałyście.
Jesteście wszystkie, ale czy żyjecie?
Szukacie, chwałą coś tam okalacie,
A czy tak bardziej, tak w ten sposób mnie zauważacie?
Nie szukam sławy,
Chcę być kochany i akceptowany
Z całym mym dziwactwem.


IV*
Nigdy nie jesteśmy bardziej samotni, niż leżąc w łóżku z naszymi tajemnicami i wewnętrznym głosem, którym żegnamy lub przeklinamy mijający dzień.

Czuję tę samotność,
Tę swą samotność
Zwłaszcza w nocy,
Gdy samotny w łożu szukam panicznie pomocy.
Jestem spontaniczny,
Nie jakiś zaprogramowany,
Ale śmierć jest bliska,
A me łóżko ma dość tylko mej obecności.
Nastała teatralizacja życia,
Samotności,
Mej paniki i rozchwianych nastrojów.
Tak to ja,
Nikt inny.
Ja, was odrodzony podmiot liryczny,
A czy jednocześnie autor?
Zechciejcie prywatnie poznać,
A wówczas się wszystkiego dowiecie.


V*
Nie można zmienić przeszłości, ale przeszłość zawsze powraca, żeby zmienić Ciebie. Zarówno Twoją teraźniejszość jak i przyszłość.

Wiem, od kiedy na nowo i podwójnie zostałem urodzony
Życie, przeszłość na mnie wpływa,
Tylko dlaczego tak strasznie mnie ów wpływ brzydzi?
Męczy i mam go po prostu dość.
Na powierzchni mózgu pojawia się jakaś groteska,
Satyra i komedia,
Już nie wiem, może me życie to kalambury
I może jestem pojedynczym ludem- takim człowiekiem,
Co w swojej bezradności jest komiczny.
A chciałem być liryczny,
Straszna samotność w łożu obok mnie leży.
Ona to jest mi kopcem, który uwiera
I pleśnią, która podrażnia nozdrza braku namiętności.
To sama prawda, nie bełkot.


VI*
Im więcej się wie, tym częściej się milczy.

Nie milczę, a bo coraz mniej wiem,
Coraz mniej wiem, co mi dolega,
Jak temu zaradzić,
Chcę posiedzieć, chcę pochodzić,
Ale czuję się fantomem.

Czy chciałem, by ten tekst miał taki wydźwięk?
Nie!
Dlaczego tak jest?
Bo jest niedziela po południe,
Dzień wolny od roboty
I nie ma czyn w głowie zadusić
I tymczasowo stłamsić ten straszny ból samotności.


* aforyzmy wzięte od Jonathan-a Caroll-a

Dziękuję, że jesteście i zapraszam ponownie :)

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-08-06 Dodano: 2017-08-10 09:28:42

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie