W Alei dla Zasłużonych...

Jak posąg - sztywny, pomimo wieku,
w twardej oprawie w gestach robota.
Wytrenowana twarz bez uśmiechu -
dla wielu zdrajca, lecz patriota
dla tych, co w Moskwie do dzisiaj w aktach
kryją religię sierpa i młota,
by rzeczywistość trwała zagadką.

Czy to możliwe tak służyć wiernie,
czy można tak bezgranicznie kochać
nieludzkich katów z mroźnej scenerii,
którzy męczarnią zgładzili ojca?
Chyba, że wdarli się do korzeni
na oficerskiej szkółce w Riazaniu,
perfidnym stylem wprost na matrioszkę...
W Wojtka rodowód wtapiając Wanię,
ufundowali gieroja Klossa...

Za szkłem w gablocie złoto z platyną
zimne, nieczułe, jak sam właściciel
do końca pewien, że warto było
być władcą innych śmierci i życia.
Czystym sumieniem, błyszczeć - nietkniętym,
jak bluszcz trujący piąć się do władzy.
Przeklinać pamięć wraz z krwią Wyklętych,
w imię Lenina strzelać rozkazem.

W nicość już przeniósł płomień żywota,
ufarbowany krwią wielu rodzin...
Choć nasiąknięty bólem sierocym
pewny, że rozgrzeszenie nie grozi,
i nie zdusiła własna zgryzota.
Kiedyś historia odrazę zrodzi
cięższą niż z orderami gablota.

autor

budleja

Napisany: 2016-02-21 Dodano: 2016-02-21 11:57:16

Ten wiersz przeczytano 2213 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie