Architektoniczna balladka o miłości

Pewien młody a zdolny architekt,
który stale by coś projektował,
nigdy nie miał głowy do kobitek
i z żadną dotąd nie romansował.

Nie mam czasu na podobne bzdury
mówił - na owe achy, zaklęcia, płacze,
we mnie tkwi demon architektury,
chcę stawiać domy a czasem pałace.

Zapewne byłby on kawalerem,
aż po kres życia w pustej sypialni,
gdyby nie spotkał panny, rowerem
dojeżdżającej do pracy w pralni.

Ujrzawszy z bliska więźbę jej krokwi,
proporcję fasady i pakamer,
uznał, że jest to rokoka rozkwit –
oraz, że nadszedł czas na sakrament.

Obecnie, jak głosi ta ballada
jest ojcem wielu synów i córek
i nade wszystko mu odpowiada
możliwość korekt oraz powtórek.

Bo sztuka budowlana wymaga
znajomości łączenia segmentów.
Nie zrobi tego byle łamaga
pozbawiony sztywnych elementów.

12.09.2008

autor

Vick Thor

Napisany: 2008-09-12 Dodano: 2015-09-12 20:38:01

Ten wiersz przeczytano 2284 razy

Oddanych głosów: 81

Rodzaj Satyra Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie