Autentyzm

1995.

Kryzys w uchwyceniu siebie (gdy uświadamiam sobie siebie, przyglądam się sobie, to gram)

Autentyzm dziecka jest wartością.

Nie ma mnie.
Miliardy rozdrobnionych myśli i przebłysków.

- Ja. To puste słowo. Każdy może tak o sobie powiedzieć. Każdy, i będzie to chyba to samo. Gdzie tu może być mowa o innym odcieniu emocjonalnym w trakcie wypowiadania tego słowa. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. To jakbym mówił ”jestem”, to mniej więcej to samo mają na myśli wszyscy ci, co widzą i słyszą jak ja.
- To w dużej mierze podobne, ale jednak nie takie samo, przecież kogoś innego może boleć brzuch, gdy to mówi.
- Nie, to jednak to samo, to, że go boli brzuch to inna para kaloszy. Gdy mówi „Ja jestem” i nie ma na myśli żadnej swej cechy, stanu, to mówi to, co mówią i miliony, i znaczy to to samo, co by znaczyło u milionów ludzi.
- A więc wspólna ludzka płaszczyzna? Nie wiem.

Jeśli tak, to identyczna, czy zawsze inna, unikatowo zabarwiona?
To drugie raczej, ale że jesteśmy podobni zdanie ma sens zrozumiały jednak.
Rozumiemy je, bo zabarwia je coś podskórnego, które to rzeczy są podobne u ludzi.
A więc to one są morzem, podstawą. Biologia daje siłę słowu Jestem.
- Jestem który jestem - nie przejmuje żadnym dreszczem.
Uczyniliśmy ze świadomości fetysz, a to czubek piramidy. Operuje się pojęciami,
które biorą swoją moc z tego, do czego się odnoszą.

Potem pojawia się mówienie do siebie na „ty”. Przyjaciel, to głos świadomości.
Sprzymierzeniec u Castanedy, wewnętrzny przewodnik itp.
Przyjaciel jest komentarzem. Mówi ci to, co już wiesz.
Ja. Co jest jego treścią?
Ja opisuję, czuję, na początku nie gram.
Świadomość wie, że „ja” opisuje, że odczuwa. Stanie z boku, dystans, świadomość. Może to początek obserwatora. Czy w końcu musi związać się z osobami znaczącymi i stać sumieniem?
Obserwator jako obserwatorzy to oczy wielu, zbiorowy obserwator, darzy sławą. Jeśli w ogóle są archetypy to powinien być też archetyp tłumu.
Sprawowanie kontroli, wydelegowana część świadomości (uczuć, lęków), zautomatyzowana, instynkt samozachowawczy, natręctwo, nie dawanie sobie spokoju, bycie pod presją. To była kiedyś wola, mus z uczucia. Pamięć czegoś, kary, bólu, nagrody – pilnowanie się, zawsze z boku, to samoświadomość w funkcji obserwatora (sumienia).
Ale bierze się z lasu dookolnej świadomości, która też obserwuje.

2024.

Świadomość to coś więcej niż ja, albo mniej.
Ja to coś więcej niż świadomość, albo mniej, to samoświadomość plus zwierzę, którym jestem, anioł,
nieświadomość, niewypowiadalne, śpiące, instynkty - to kim się jeszcze stanę, kogo nie poznam.

Świadomość zalewa ja, odciąga od działania, celu, bo „zdajemy” sobie sprawę z tego, co obok, pojawia się przyglądanie się przyglądaniu - u introwertyków - i nowym rzeczom i ludziom, u ludzi mniej introwertycznych.
Świadomość to jakaś pre albo osoba w nas. Z niej pączkują różne ja (ja to samoświadomość, ale może być myślowa, uczuciowa…).

Nieświadomość to morze w mroku.
Rozświetlane morze Głębi to spontan.
Tutaj rozświetlanie jest działaniem pierwszym.
Świadomość to osoba, w której się zanurzamy,
wspólna, może, ale każdy jest płatkiem niepowtarzalnym.
Jestem jaskinią i światłem wpadającym do niej.
To światło to zewnętrzno-wewnętrzne słońce Prawdy,
które nas przerasta.
„ w przybrzeżnych skałach na tle gwiazd rozprysk śliny”
(Belamonte, Granice)

Świadomość jest zalewającym nas morzem, czy to co pod nią, nieświadomość?
Może spontan – to co na styku – jest zalewającym nas morzem?
„któż powiedzieć umie” (Nasadasiyasukta)

autor

Senograsta

Napisany: 2018-05-10 Dodano: 2024-05-10 07:56:58

Ten wiersz przeczytano 176 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie