autobiografia cz.1

Historia smutna jest to i okrutna,
więc jeśli swej łzy nie uronisz - znaczy,
że nie rozumiesz jej znaczenia twarzy...
Obrazem tego niech będzie przykładem -
zwyczajny chłopak z niezwyczajnym bagażem.
Bagażem trosk swych i nieporozumień,
ze złożonymi dłońmi w modlitewnej zadumie.
Smutek i rozpacz przeszywa jego wnętrze,
tak wielki smutek, że aż niepojętne.
On stara się zrozumieć i te słowa powiedzieć,
że chce kogoś pokochać - i za miłość umrzeć.
Czy wiesz jak prosto i łatwo zranić jest uczucia,
i obojętne czy to będzie serce czy czyjaś dusza.
On jednak chciałby nie mieć żadnych uczuć,
krocząc przed siebie - bólu nie czuć.
Więc ogrom świata przedstawia mu siebie,
łzy w jego oczach skapują na ziemię.
Płyną po policzkach, ustach ściekają,
gdy dotkną ziemi - powoli w nią wsiąkają.
Smutna to postać choć czasem wesoła -
Figaro jej imię mówią dookoła.
Kochać ma czy umrzeć - jego to pytanie,
tak bardzo chciałby zakończyć to cierpienie.
I mam tylko nadzieję, że w jasności zachwycie,
Bóg mnie do siebie przyjmie, jak każde swoje dziecię...

Bardzo stary wiersz... Napisałem go gdy jeszcze nie wierzyłem, że miłość może istnieć... Niestety znów nie wierzę...

autor

figaro79

Napisany: 2003-06-26 Dodano: 2007-02-08 11:45:07

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie