Autoportret

Mój psychologiczny autoportret.

Jestem miły – choć do czasu
Jestem grzeczny – choć nie zawsze
Jestem mądry – choć głupawy
I choć młody czuję się już bardzo stary.

Lubię być lubiany, zachwalany, nienawidzę być ignorowany, poniżany
Jestem pedantyczny, stonowany i rozdarty w jednym czasie
Czasem budzę się we śnie, a śpię na brzuchu.
Może przez to mam sny niemrawe?

Podszyty wiatrem często bywam, zapałem słomianym odziany
Pracując wyłącznie dla mamony, po to by coś osiągnąć
Nie umiem odmawiać, uległy jestem
Kreatywność moja znikoma, cóż taka moja rola

Dusza towarzystwa – takie miano noszę, choć dusze samotnika w sobie skrywam
Wychowany - myślę dobrze, choć język cięty i gęba duża
Błędy popełniam, choć czy mnie uczą one?
Ponoć grzechami nazwać je można

Prawda jest taka, że coś jest ze mną chyba nie tak
Zagubiony w labiryncie, zwanym życie
Szukający wyjścia idealnego
Postać tajemnicza
Skryta
Cały Ja

Dzisiaj maska ta, jutro ta
Ogólnie to żyje mi się dobrze
Choć chudy jestem jak pies mieszany wyścigowy
A damy szukają rasowych

Człowiekiem małej wiary jestem
W interakcji z płcią przeciwną – ograniczony
Miły, przystojny, elokwentny, porządny, wymowny – ach, „rozmarzony”

Wszystko na ostatnią chwilę wykonuję,
Punktualność moją wadą – dlatego zegarek kupiłem
Słowo u mnie droższe od pieniędzy
A pieniądz? …

Cenie przyjaźń, przyjaciół posiadam
Jest ich nie wielu, a tylu się spowiadam

Nazywany przez znajomych Froniu - od nazwiska
W pracy Kaziu - od imienia Ojca
W szkole od niedawna Wiewiórka
Która pamięć ma „przeogromną”
Która nie zawsze jest rozsądną

Chciałbym być dobrym człowiekiem, dobrym synem, bratem
W przyszłości mężem, ojcem, dziadkiem
Jednakże zbyt dużo wad, sprawia, iż jestem mało wart

Taka jest prawda o mnie samym
Mały, cichy, grzeczny, niezauważalny
A gdy chcę, choć jedną cechę w sobie zmienić
Cała reszta również tego się domaga

I się we mnie kłócą, skarzą i mnie przygnębiają
Toteż, dlatego nie jestem całością z części złożony
Tylko częściami z całości zburzony

I nie da mnie się tylko kochać, bo nienawidzić również trzeba
Da się lubić, bo nie tylko na mnie gniewać
Zauważać i ignorować należy
Podziwiać mnie i tępić
Trzeba mnie poznać, a później ocenić.

Dla mojej Kochanej, która wie jaki jestem paskudny. Przepraszam za to.

autor

Froniu

Napisany: 2009-06-01 Dodano: 2009-06-04 23:45:05

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie