Bajeczka

Były dwie.
Dwie piękne.
Przyjaciółki.
Pierwsza była
Skryta, dobra i
Nieśmiała.
Druga – głośna,
Mściwa i pyskata.
Pierwsza bardzo
Go kochała,
Druga przy każdej
Okazji go ignorowała.
On nie zauważał nigdy jak pierwsza
Się stara,
Uwielbiał tą druga i
Poślubił ją bez wahania.
Pierwsza na życie
Samotne została
Skazana.
On kochał drugą,
Jego strata.
Oh, strata ogromna
Była dla niego,
Poznał złe skutki
Małżeństwa tego.
Zrozumiał ,że druga
Nie warta serca jego,
Porzucił ją, ale ona
Już i tak miała nowego.
Do myśli mu
Przeszedł pomysł
Wspaniały.
Przecież była ta pierwsza!
Przepiękna i czysta,
We włosach zawsze
Wiatr rozwiany.
Pojechał do niej
W pochmurny dzień,
By ujrzeć ja jeszcze
W dzień.
Nic z tego…
Nie dojechał do celu.
Złapała go burza,
Wpadł w poślizg,
Jak z nas wielu.
Śmierć na miejscu
Przywitała od razu.
Nie ujrzał już nigdy
Pierwszej dziewczyny,
Tej z jego obrazu.
Życie jest kruche
Jak stary chleb,
Upadnie ci z rąk –
Momentalnie rozlatuję się.

autor

Mylenka91

Dodano: 2006-11-16 20:56:14

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie