Bez litości

ME MYŚLI SIEDZĄ W MEJ GŁOWIE TAKIE SKŁĘBIONE,
ME MYŚLI, MYŚLI TAK BARDZO, BARDZO SKULONE.
CO POWIEDZIEĆ MAM, CO ROBIĆ DALEJ MAM
JAK ZACHOWYWAĆ SIĘ MAM, NIE WIEM SAM!
ŚWIRA TAK PIEKIELNEGO DOSTAJE
NIC MI SIĘ JUŻ NIE WYDAJE.
ZARODEK TEN MAŁY W SWEJ ISTOCIE DOSKONAŁY
JEST PIEKIELNIE, ODPORNIE WYTRWAŁY!
ROZWIJA SIĘ W MEJ GŁOWIE, PĘCZNIEJE
ROŚNIE W SWEJ SILE, A MOJA ODPORNOŚĆ MALEJE.
OBEZWŁADNIA ME MYŚLI SŁOWA GESTY, RUCHY,
RZUCA SPOJRZENIA DO WEWNĄTRZ MEGO PANCERZA
I CHOĆ TO STAL ODPORNA TO JEDNAK RDZA DOJRZEWA,
I WGRYZA SIĘ W ATOMOWE KAWAŁKI MEJ PSYCHIKI,
ODBIERAJĄC RESZTE POZOSTAŁEJ MEJ LOGIKI!
JUŻ NIE MYŚLE NORMALNIE TAK TROCHE BANALNIE
DAJĄC NISZCZYĆ KOCHANĄ NADZIEJE TAK IDEALNIE
JUŻ PATRZE NA SIEBIE TAK BŁAGALNIE
NIE WIERZĄC JUŻ W SIEBIE
NIE MÓWIE JUŻ NIC DO CIEBIE.
ME SŁOWA TAK PODLE WE MNIE ZAMKNIĘTE
NIGDY JUŻ NIE ZOSTANĄ Z WEWNĄTRZ WYJĘTE!
BŁAGALNE ME KRZYKI, NIESPEŁNIONE PRAGNIENIA
DOMAGAJĄ SIĘ ZADOŚĆUCZYNIENIA.
MA WOLA NIEGDYŚ SILNA TERAZ MIZERNA PRAWIE ZNICESTWIONA
OPOWIADA SIĘ PRZECIWKO MNIE I MEMU ZACHOWANIU!
MOJE WARTOŚCI TAK CIĘŻKO WYPRACOWANE W CAŁOŚĆ POUKŁADANE
TERAZ NA STRZĘPY PORWANE PODZIURAWIONE W DZIURY WYSSANE!
KOLEJKA IDZIE DALEJ NIE ZATRZYMUJĄC SIĘ NA CHWILE.
ZGUBA CZAI SIĘ DOOKOŁA...
JUŻ TU JEST CZUJE JĄ, CZUJE JAK WDZIERA SIĘ WE MNIE
OMDLEWA WSZYSTKO DOSŁOWNIE WSZYSTKO WE MNIE.
CZUJE NIC, WIDZE CAŁA BEZNADZIEJE, MÓWIE KONIEC,
SŁYSZĘ ZGRZYT LINY NA KTÓREJ WISZE JA

pokrzywdzeni ludzie... pokrzywdzone mysli...

autor

buntek

Napisany: 2002-03-03 Dodano: 2004-09-27 00:28:27

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie