bezbarwny taniec kolorów

Wilgoć w mojej trzypiętrowej trumnie jest przesiąknięta czerwienią.
Codziennie przebiega przez nią około stu ludzi.
Nienawidze na nich patrzeć, lecz ich sylwetki umiejętnie przykuwają mój wzrok.
Nie widzę ich twarzy, ale wiem, że są przeraźliwie białe.
Mają na sobie szmaty z perłowymi guziczkami.
Z tyłu głowy, każdy z nich ma napis zachęcający do fioletowego samobójstwa.
Czy to nie jest śmieszne?
Po co jest się zabijać skoro i tak nie zacznie się żyć?

Łzy z nadgarstków najlepiej smakują przed snem.

Ta, co umarła za życia- daltonistka Ola.

autor

Q.M.N.M.D

Napisany: 2007-11-12 Dodano: 2007-11-15 15:06:32

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie