Bezimienna

Ona była jeszcze dzieckiem,

a ty właśnie przed maturą
swój egzamin chciałeś złożyć
u jej stóp,
obmywanych chłodną falą.
Tracą impet tu pod molo,
wśród zielonych wodorostów,
ostrych muszli.
Porastają chłodny cień.

Wędrowałeś z nią przez miejsca,
bo przyjemnie tak wędrować,
myśli swoje ukrywając,
czyny mniej.

Gdy latarni morskiej promień
wiódł zdradliwie wprost na skały,
morskie klify.
Wśród kamyków i muszelek
czasy przeszłe uwięzione w łzach
bursztynem.
W oczach piach.

Nauczyła jeździć konno.
Podglądałeś zad jej klaczy,
gdy w galopie wyrywała
kępy traw.

Była piękna i zepsuta
tym zepsuciem, które gardło
ściska, zgina kark.

Ewaluujesz swą maturę,
twą naturę,
w tej wędrówce brzegiem morza,
tyle kobiet,
pobłądzonych dróg.
I nieważne czy coś zmienia
suchy zapis w epikryzie.

Ona była jeszcze dzieckiem.

Nie pamiętasz jej imienia.

autor

beorn

Napisany: 2016-11-13 Dodano: 2016-11-13 17:36:58

Ten wiersz przeczytano 1074 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie