Bezradność...

Wyrywać przyszło włosy z głowy
i jak maczugą mury kruszyć,
deszczem łzy ronić granitowym,
życiu urągać w głębi duszy.

W ciemności wielkim kałamarzu
do nikąd płynąć z dniem codziennym,
wiedząc że cud się nie wydarzy
więc i nadzieje są daremne.

Znów mnie na pokuszenie wiedzie
by w ustach rodzić smak goryczy
bezradność w nieznajomej biedzie
co pięści gryzie, by nie krzyczeć.

autor

sael

Dodano: 2009-03-31 17:56:04

Ten wiersz przeczytano 1315 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie