Bez...ratunku

Ratunku! - krzyk brutalnie ciszę
rozdarł.
Znajomy krzyk,
już nie po raz pierwszy...
... znajomy...
Mój własny!

Ratunek! nie nadszedł
i nie nadejdzie.
Ratunku - nie ma
nie ma i nie będzie...
Agresja - tak dużo agresji,
tak dużo złości...
Bunt - tak mnóstwo buntu,
pełnia buntu na los
we mnie - stłamszone!

Człowiek? Po co?
Nie on nie zna "ratunku"
musiałby być nim
a nim nie będzie,
bo on nie istnieje
nie tutaj...

Jęk. gdzieś słyszę jęk
trudno nie słyszeć
gdy za scianą ma się tylko ciszę
tak i obok mnie cisza...
We mnie krzyczy dusza
i ciszę zagłusza, wiem
znam tak znam ten jęk...

Łzy? dziwne to...
Słone!?! Gorzkie!?!?
Czyje? - Moje? - O proszę!
Płaczę? Dlaczego?
Bo muszę,
samotność przywitać muszę,
ukoić duszę
nim będzie gorzej
nim się uduszę...

Bum! Co to?
To? To pięść! a to sciana!
Na pieści co? - Rana.
Krwawi,
nie szkodzi.
Może złagodzi,
to co mnie trawi...
Agresję słyszę
bunt w sobie słyszę
już nieco ciszej...
teraz już ciszej...
Dlaczego mnie nie zostawi?!?

Czy boli? - Nie, nie boli!
Choć krwawi? - Choć krwawi...
Lecz bardziej krwawi żal
co mnie dławi.
W niepamięć przejść musi
w niepamięć...

...lecz pamięć powróci
a pięść znów się zwróci
ku ścianie...

"... to jet mój krzyk, mój głos, moje zycie, w tych słowach chcę słyszeć serca bicie...ciągły sygnał jest poczatkiem końca człowiek - roślina - myśl konająca... to głos ostatni ja tak się czuję, to nie dla Ciebie, nie wytrzymuje bez znieczulenia sam siebie zszywam, trace siły czuje że przegrywam..."

autor

Tynusia

Napisany: 2004-09-12 Dodano: 2005-09-13 17:33:41

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie