BIAŁY KRUK

...wszystkim dziwakom...

Matka z gniazda wyrzuciła
swoje pisklę,które powiła,
wielkiego dziwaka-kruka białego,
tak bardzo przez nią niechcianego...


...Bo inny był-dziwny,
zbyt mało beztroski,mało naiwny,
a inność jego tak straszna była,
że niestety go zgubiła...


W zawiłości myśli i marzeń,
złośliwości tragicznych zdarzeń,
błądzi teraz kruk śnieżno biały,
wszędzie widoczny i bardzo nieśmiały...


Dokąd lecisz wyrzutku matczyny?
Tak błądzisz bez celu,nie bez przyczyny...
Zapukaj do drzwi tej,co cię przyjmie,
chłodnej,białej,jak ty i dziwnej...


Zapada się ziemia pod twymi stopami,
słońce zasłania burymi chmurami,
rodacy udają,że ciebie tu nie ma,
a ty pragniesz nagłego olśnienia...


Może cud Bóg z nieba ześle?
Może nagle ktoś cię kochać zechce?
Może gdzieś się pusty dom znajdzie,
w którym życie i szczęście odnajdziesz?


Bóg jednak nie widzi takiego cudaka!
Ludzie boją się każdego dziwaka!
Odejdź więc-nikt nie zauważy,
a jak będziesz umierał-cud się wydarzy!


Nagle wszyscy zobaczą ciebie,
śnieżno białego,jak anioła w niebie
i podziwiać będą w ogromnej rozpaczy,
bo za życia nikt cię już nie zobaczy...

...takim jak ja...

autor

beti027

Napisany: 1996-04-16 Dodano: 2006-12-28 18:14:51

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie