Błękitna

Dla tych którzy boja się kochać jak ja .

Moja dusza jest zraniona
Błąka się po świecie samotna
Szukającą promyka nadziei
Z uczuciem pogrążonej tęsknoty
Do istniejącej niegdyś miłości
Przelewa bez końca łzy samotności
Jak długo to potrwa ?
Czy gdy przemierzy cały świat?
To skończy się cierpienie
Patrzę w błękitne niebo
Wtedy chce mi się płakać
Że będę sama na świecie
Wiec obiecała sobie dusza moja
Nigdy więcej nie płakać, nie kochać
Ukryła uczucia głęboko w sercu
A serce wysłała daleko stad
Tam gdzie nikt je nie odnajdzie

autor

Błękitny Anioł

Napisany: 2000-04-11 Dodano: 2005-04-12 11:01:19

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie