Bóg umiera w mroku

Idą zakapturzeni.W ciszy, pochylone głowy.
Czerń habitów zalewa smołą zmęczony ludźmi chodnik.
Idą, wypalone oczodoły nie widzą juz nic.
Bo nie muszą.Zgasł płomień na świecach.Mrok ogarnął kulę ziemską.Nie ma gdzie przed strachem sie skryć.
Już wszyscy sie boją, już każdy przerażony niewiedzą o tym, co teraz,
a to tylko smierć.To Bóg umiera.
Płacząc nad swym niewdzięcznym stworzeniem, nad potornością dzieła,
gdy zabijanie się , mordy masowe ogarnęły jego dzieci.
Gdy chęć władzy i wyższości weszła na trony Tego Świata,
gdy skarbce, jak węże wykradły się z Rozsądków władania.
I popełzły fałszywe sługi wprost w zaciśnięte dłonie nigdy zabogatych,
i nakazały wielbic się i w nich serce zatracić.
I poszły legiony na rzeź niewiniątek, ludzkośc postawiona przed piedestałem,
tych co mają plan na nowe inwestycje.ZAgładą zwane.
Już nie przemyślane zło, tylko zapomnienie, zatracenie w rządzach masowej schizofrenii,
w widokach wiecznych koron na głowach, w widokach bezmiaru swej prywatnej, podbitej przestrzeni.
Gdzies stoi chlopiec, ze spuszczoną głową,
odprowadza kapłanów zmęczonym wzrokiem.
Gniew, Nienawiść, Żądza, Władza, Mamona, Mord Straszliwy,
Opętanie.I tak ida w stronę otwartej mogiły.
POchowają tam Życie, pochowają ostatni rozdział Boskiego Stworzenia,
POchowają jego miłość i czyte nadzieje.
Mrok zapanuje.Będzie biolało.
Czemu?Bo jesteśmy!Bo zabijamy, nienawidzimy!I nie dążymy do opamietania!

autor

rebel

Dodano: 2009-02-06 12:08:31

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie