Ból rozstania.

Dla przyjaciółki...

Zostajesz przyparta do ściany płaczu swojego życia.
Zakraplasz ziemię u swych stóp gorzkością wspomnień.
Twoja świadomość kruszy się jak szkło, raniąc Cię ostrymi odłamkami.
Sięgasz dna, ale instynktownie wypływasz na powierzchnię żalu.
Rodząc bezsilną wściekłość, serce kradnie Twoją władzę, zakrwawiając delikatne pięści, domagające się sprawiedliwości.
Krzyk owija Cię głuszącym tumanem kurzu.
Ciche dni uspokajają Twoją duszę, kojąc rozedrgane nerwy.
Nie potrzebujesz więcej fałszywości szczerych intencji.
I chociaż cała dusza zdaje się wyrywać, biec i padać mu w ramiona, zachowujesz stoicki spokój.
Jednak w rzekach Twoich myśli, proces abrazji jest nieunikniony.
W końcu pragnienia zetrą resztki wytrzymałości.
Pojawi się nicość..

autor

Qeridos

Dodano: 2009-02-28 09:06:00

Ten wiersz przeczytano 652 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie