brzemię

na szlaku pod górę przystaję
gdy przyjaciel mój Syzyf
dzban zimnej wody
mi podaje

nie mowię nic
gdy pyta mnie
o pracy mojej przyczynę

spogladam na szczyt
gdzie skończy się
kolejny mój dzień
bezowocny

ruszamy znow
Syzyf i ja - każdy z nas
z innym kamienia ciężarem

i wiem, że gdy
na szczyt pusty
zawitamy
to jak co dnia
stoczą się w dół
brzemienia naszego kamienie

siądziemy tam
ja i przyjaciel mój Syzyf
by dzbanem ambrozji
bogom okrutnym
podstępnie skradziony
pragnienie istnienia nasycić

i zanim znów
u góry podnóża
obudzi mnie
chłodny dotyk
mojego kamienia

opowiem mu
o Helenie mej utraconej

autor

arrandion

Napisany: 2005-02-21 Dodano: 2005-02-22 01:50:10

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie