BYŁEM RANNY W POWSTANIU WARSZAWSKIM

Pierwszy raz wziąłem do ręki karabin.
Musiałem nauczyć się strzelać do wroga .
Byliśmy młodzi rwaliśmy się do walki .
Założyłem opaskę na ramię biało czerwoną,
Byłem z niej dumny!
Siedzimy za barykadą,
Czekamy na atak Niemców.
Za winkla wynurza się ciężka maszyna!
Olbrzymi tygrys!
Czołg , który ma potężną siłę rażenia.
Obok pełno hitlerowców.
Kilku trafiłem , padli jak muchy w bezruchu.
Wycofujemy się!
Mamy dużo rannych.
Podbiegły sanitariuszki.
Wszędzie krew i ciała poległych żołnierzy.
Coś we mnie pękło!
Dałem rozkaz.
Wycofujemy się!
Niemcy atakowali ze wściekłością!
Coś poczułem , pot gorący mnie zalał.
Krew cieknie mi za munduru,
Odłamek ranił mnie w ramię.
Przeżyłem chwilę grozy!
Śmierć zajrzała mi w oczy!
Taka dola żołnierza , który walczy na śmierć i życie,
Z wrogiem znienawidzonym.
O każdy metr , o każdy dom,
O życie moje , moich sióstr i braci rodaków.
Warszawą w moich snach i marzeniach ,
Widzę Cię jak tętnisz życiem .
Zwyciężymy !
Choć pełno grobów i krzyży.
Odbudujemy Cię jeszcze piękniejszą
Na chwałę Narodu .


Wiersz jest poświęcony : ludziom którzy chwycili za broń walcząc z okupantem hitlerowskim o wolność w Powstaniu Warszawskim .

autor

Pioru

Napisany: 2011-07-28 Dodano: 2011-07-28 08:52:59

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Obrazkowy Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie