Całkiem niebajkowo

wiem gdzie Królowa Śniegu ma swoje sanie

tam miecz swój lodowy i władzę chłodną dzierży

wdziękiem kochanków zlęknionych uwodzi

w sercach chłodem ust martwe pocałunki maluje

lodowy pałac Wicher i Mróz nieustraszenie strzegą

myśli zgubione przechwytuje przyjaciel Pingwin

czas płynie jakby nigdy się nie narodził

wolno i leniwie upływają godziny rozłąki

Królowa ciszę chytrze mnoży i zapomnienie podwaja

zimno więc nikt bram egoizmu nie przekroczy

smutek czasami wieje więc ciągle zamykam oczy

Dla Kaja.

autor

Wiktoria Szalona

Dodano: 2010-01-04 13:35:18

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie