Chwycił mnie nagle skurcz obu nóg

Chwycił mnie nagle skurcz obu nóg,
I pomyślałem dobry jest Bóg.
Mógł mnie ukarać jakże inaczej,
Cóż ja dla niego przecież znaczę.

Jestem drobiną w tej gęstwinie,
Która samotnie szybko zginie.
Nie zdołam uciec rwącej masie,
Nawet, gdy zjawię się o czasie.

A jak się spóźnię, kto zobaczy,
Że przybył ten, kto nic nie znaczy.
Choćbym pukaniem budził ciszę,
Nikt się nie zbudzi by usłyszeć.

Czemu o nogach wiersz zaczynam,
Gdyż we mnie tkwi przedziwna wina.
Odczuwam ból gorący w treści,
Który czułością swą nie pieści.

Zwalać na Boga też nie mogę,
Wybrałem inną, własną drogę.
Poszedłem w słowa lekko kręte,
Dla mnie samego niepojęte.

Lecz zrozumiałe, bo ból czułem,
Kiedy buciska z nóg swych zzułem.
Ujrzałem wówczas odcisk duży,
Co mej boleści się przysłużył.

Wreszcie na puentę czas się jawi,
Ślad mej udręki już nie krwawi.
Bóg zasnął świadom swej świętości,
Mnie wciąż daleko ku radości.

Nie będę krył, bo czyżbym mógł,
Chwycił mnie skurcz ponowny nóg.
Podobny temu, co rwał z rana,
Taka już dola ma skubana…

autor

Grand

Napisany: 2011-01-12 Dodano: 2011-02-04 09:52:39

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie