Ciągle umieramy w snach i...

Skądś znam to drzewo, omszałe starością,
ścieżkę do chaty, zarośniętą przyzbę.
Byłem tu wczoraj... a może przed wojną;
tych dni nie zliczę.

Gliniany garnek tuż przy piecu leży,
na stole waza – piękna ceramika.
Tam, gdzie babunia patrzyła na księżyc,
zegar dziś tyka.

Tam, gdzie winorośl zakończyła żywot,
widać na ścianach uśmiech gospodarzy.
Rośliny zgniły, wspomnienie przeżyło;
swojskie obrazy.

Będę przychodził – niewidzialny świadek,
który dla żywych martwym się wydaje.
Te same głosy, te same pejzaże;
znów zmartwychwstaję...

autor

Fantomus

Napisany: 2018-07-05 Dodano: 2018-07-05 13:10:19

Ten wiersz przeczytano 865 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie