Ciągle umieramy w snach i...
Skądś znam to drzewo, omszałe starością,
ścieżkę do chaty, zarośniętą przyzbę.
Byłem tu wczoraj... a może przed wojną;
tych dni nie zliczę.
Gliniany garnek tuż przy piecu leży,
na stole waza – piękna ceramika.
Tam, gdzie babunia patrzyła na księżyc,
zegar dziś tyka.
Tam, gdzie winorośl zakończyła żywot,
widać na ścianach uśmiech gospodarzy.
Rośliny zgniły, wspomnienie przeżyło;
swojskie obrazy.
Będę przychodził – niewidzialny świadek,
który dla żywych martwym się wydaje.
Te same głosy, te same pejzaże;
znów zmartwychwstaję...
autor
Fantomus
Dodano: 2018-07-05 13:10:19
Ten wiersz przeczytano 857 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Piękny wiersz. Z dużą przyjemnością przeczytałem.
Pozdrawiam
Wiele emocji wraz ze wspomnieniami.
Pozdrawiam.
Dziękuję :)
Piękne wspomnienia, warto do nich wracać, pozdrawiam
Genialny wiersz, pozdrawiam serdecznie;)
Dziękuję za miłe komentarze. Pozdrawiam wszystkich. :)
Warto się zatrzymać przy Twoim utworze :) Pozdrawiam
serdecznie +++
ŚWIETNY wiersz, z przyjemnością głosik-:)
barto było tu zajrzeć za yanzemem
kłaniam:))
wspominając te obrazy przenosimy się w tamte miejsca
i ożywiają w naszej pamięci
Bardzo dobry wiersz:)
Świetny, nostalgiczny wiersz z niebanalną
wersyfikacją. "Byłem tu wczoraj... a może przed
wojną;" to jest super! Wie Pan co, przekonał mnie Pan,
żeby jeszcze choć raz pojechać w takie miejsce koło
Żywca, gdzie spędziłem z rodzicami prawie wszystkie
wakacje dzieciństwa. Takie obrazy też tam zawsze
widzę. Gratuluję wiersza.
Wspomnienia najlepiej, jesli sa dobre. Złe trzeba
przeganiać. Tylko ilekroć je się przegania, tylekroć
sie o nich mysli...
Wspominając drogie sercu miejsca i obrazy sprawiamy,
że ożywają w naszej wyobraźni przenosząc nas w tamte
czasy i tamte klimaty... piękny, wzruszający wiersz,
pozdrawiam serdeczniem, przeczytałem go dwukrotnie i
jeszcze tutaj wrócę :)
Ciekawy powrót, pełen emocji i wspomnień, zawsze
pozostanie w sercu i duszy.
Pozdrawiam, :)
Ileż razy tam byłem, żar oczu widziałem,
wciąż sama - roztargniona, serce Jej morałem.
Wiejska msza pogrzebowa i wieniec od wnuka,
słyszę Ciebie w przestworzach, niedługo zapukam.
Cudowny wiersz o przeszłości, o szacunku do
Tych co już są historią i wspomnieniem.
Pozdrawiam Fantomus.