Cięcie

kolejny z pamiętnej szuflady, do którego mam sentyment.

Źrenice ze strachem unoszą się ku górze,
Drżąc cicho z obawy niespotkania nieba.
Mięśnie ukryte w niestabilnej skórze,
Unoszą ją cicho, tak jak nóż do chleba
Opada bezgłośnie, by tępym łomotem
Przedrzeć na wskroś wierch kruchy,
Nieświadomy wcale, co go spotka potem,
Gdy chłodny metal, bez cienia skruchy
Wbije się w środek, poszerzając ranę.
Nie dojdzie z puchu bieli krzyk ani łkanie.
Ja więc w cieniu pochmurza zostanę,
Poczekam, lecz pytam, kiedy ostrze stanie?

przyjemny był to stan, kiedy jeszcze istniała niepewność

autor

Coldin

Napisany: 2009-01-22 Dodano: 2010-04-12 07:52:24

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie