Cieniom naprzeciw

Czasem widzę je w górze, jak wirują w przestrzeni,
w łanach żyta, pszenicy - falujące na wietrze,
na gałęziach topoli, w polnych kwiatach na łące,
lub na leśnej polanie - ludzkie cienie tańczące.

Zwolna zbliżam się do nich. Chcę rozpoznać postacie.
Jasny obraz zanika, blask rozmywa pejzarze.
Tylko gdzieś na wierzchołku piekny ptak smutno śpiewa,
ciepły promień słoneczny las i ląkę ogrzewa.

Kiedy nocą się budzę w jasnym blasku księżyca -
- cień przyjazny przysiada na krawędzi fotela,
by poczytać pamiętną z lat dziecięcych balladę,
otulając jedwabnym, uplecionym z mgły szalem.

Albo siedząc na ławce, pod kwitnącym kasztanem,
czuję, jak się pochyla, przyglądając się bacznie.
- Pewnie mnie nie rozpoznał - pomyślałam zmartwiona.
- Czy to ona? - szept cichy - czy naprawdę to ona?

Warto znowu się spotkać - opowiedzieć, co nowe
wydarzyło się po nich, ile przemian na świecie.
O radościach i smutkach, narodzinach i smierci;
pozostając na ziemi - czas wyjść cieniom naprzeciw.

autor

australijka

Dodano: 2012-05-23 05:20:10

Ten wiersz przeczytano 818 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Obrazkowy Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie