Ciernisty krzew Mej Róży

Rozpacz żyje we mnie jako druga dusza
Codziennością się stała, wyrosły korzenie
W każdej wolnej chwili do tęsknoty zmusza
Po to by karmić mnie pustym złudzeniem…

Pragnę Twego szczęścia lecz i dla siebie Cie pragnę
To jakby dążyć ponad wszystko rodzicielstwa
Lecz nie być gotowym na wyrzeczenia żadne;
Jak stać się Twym mężczyzną i wyzbyć tego męstwa

Nie zniosę myśli, że kiedyś nadejdzie
Ten moment, który już teraz moim koszmarem:
Że ktoś kiedyś inny Twe serce zdobędzie
I nie myśli podzielić się ze mną tym darem…

A ja tak bardzo Cię potrzebuję
I bardziej jeszcze potrzebować mi wzbronione
Niczego w życiu tak nie żałuję
Jak tego że nigdy nie pojmę Cię za żonę

Cierniem się stałaś w moich obietnicach
Które teraz ciężko zebrać jest mi w całość
Błąkam się więc stale w uczuć kamienicach
Gdzie krzyżują ze sobą się pragnienie i żałość

Na polach rozpaczy zasialiśmy tęsknotę
I utkaliśmy schronienie słodkim serc sekretem
Wznieśliśmy tym sobie własną Golgotę
Na którą wyjść nam sumienia jest dekretem

Lecz jeszcze wirować los nam pobłażliwie
Nadal pozwala, na parkiecie różanym
Po którym stąpać należy bojaźliwie
Bo nie z kwiatów, a kolców parkiet utkany

Gdziekolwiek skrzydła losu rzucają mnie brutalnie
Jak niepoprawny Odys i tak odnajdę drogę
By jak niegdyś Prometeusz cierpieć nieustannie
Patrząc na to co pożądam, lecz mieć wcale nie mogę


Pragnę Cię blisko, lecz właśnie to pragnienie
Niszczy mnie od środka, i myślą przeraża
Że kiedyś poprosisz mnie o własne zniszczenie
Bym złączył Cię z innym u stóp mego ołtarza ….

autor

Stantia

Napisany: 2024-01-05 Dodano: 2024-01-05 17:10:58

Ten wiersz przeczytano 342 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie