Cierpiąc z grzeczności

Stali na dworcu nadjechał pociąg
Ktoś ich potrącił pewnie niechcący
Wpadli na siebie szkoda że nocą
Więc przez przypadek los ich połączył

Choć w tej ciemności widać niewiele
Torbę jej pomógł wnieść do przedziału
Ona mu miejsce przy sobie ściele
Drogę ucieczki skrywa pomału

Wchodząc przezornie światło zgasiła
Oczy powinny w nocy odpocząć
Tak atmosfera zrobi się miła
Inni podróżni już na nią psioczą

Duszące od niej biją perfumy
Lecz czy zarzucać można to damie
Ona posiadła wszystkie rozumy
Lecz gdy coś powie z pewnością skłamie

Tak się zaczęły czcze opowieści
To o podróżach to o chorobie
Tyle w jej głowie się tego mieści
Ale mądrego nic się nie dowiesz

Niby przypadkiem dotknie kolanem
Bluzkę rozepnie bo jej za ciepło
Pociąg na miejscu będzie nad ranem
Do tego czasu przeżyje piekło

A kiedy walczył tak sam ze sobą
Żeby przed ludźmi nie wyjść na gbura
Ona już wciska ciemnotę nową
Z grzeczności nikt jej nie mówi - Bzdura!

Mimo że brać jej słuchać nie może
Do swoich tyrad jest przekonana
Lecz kiedy pociąg do celu dotrze
Ta podróż będzie w mig zapomniana

Tak oto życie czasem nas uczy
Że może warto nie być zbyt miłym
Dobre wrażenie mocno się skurczy
Ważne by zmysły w to uwierzyły

autor

owiga

Napisany: 2022-01-20 Dodano: 2022-01-20 16:56:31

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie