Ciszej...

Wiatr porozrzucał martwe liście,
pachnie kadzidłem, jakby w kruchcie
na krzywej ławie jesień siadła
i prosząc o nierychły koniec,
jarzębin koral pod krzyż kładzie
i chucha w przemarznięte dłonie,
tęczą witraży odurzona.

Chce pobiec w parki lecz gałęzie,
odarte z marzeń niebo sieką,
mgła po alejkach smutek przędzie,
klęka przy ławkach, gdy w skupieniu
klepią godzinki dwa gołębie,
starym okruchem przekupione.

Jeszcze fontanna rzuca zgrabnie
swoje trzy grosze i zastyga
na soplu przedostatnią kroplą,
gdy ptasie ślady jak fastryga
zszywają noce z dniem w tygodnie.

Czas bezlitośnie barwy szarga,
kładzie je do snu po nieszporach,
a nie chcąc płaczów wysłuchiwać,
zębami szczęka – odejść pora.

Zanim wyblednie kałuż granat,
liść pożegnalny jesień pisze
w niemodnym fraczku po Jemiołach.

I tak dokoła ciszej…
Ciszej…​

autor

Ewiann

Napisany: 2015-11-30 Dodano: 2016-11-30 09:19:08

Ten wiersz przeczytano 1418 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie