Co by się nie działo

co do puenty wiersza, to powiem, że nawet by się
chciało, żeby jakieś (niestety tak, czy inaczej
istotne) wydarzenie nie determinowało całego życia, a
jednak najczęściej determinuje, nawet/pomimo tego, że
właściwie wszystko się robi, żeby nie determinowało,
żeby się zapomniało.
i tu mogę jeszcze powiedzieć, że czym bardziej chcemy
coś, czegoś, o czymś zapomnieć, tym bardziej to
przywołujemy z pamięci. wniosek, trzeba po prostu
czymś innym tak (intensywnie) żyć, żeby to nowe, to
coś innego nas pochłaniało sobą, czyli determinowało;
i dopiero wtedy przestanie za nami chodzić to stare,
co się nie może od nas odczepić, co dotąd zdominowało
i determinowało nas, nasze poczynania, bez mała na
amen

Panie Jarosławie dzisiejszy Pana jest jedną z
największych życiowych mądrości (dla mnie), tak było w
moim zyciu. Pozdrawiam Najserdeczniej:)

Dobry refleksyjny wiersz. Pozdrawiam.

Jeden dzień często jest więcej,
jak pół dnia, a rok jak się dożyje...
apetyt jest na dwa.
Pozdrawiam serdecznie

Ładnie to ująłeś :)))

Też nie przepadam za wyrachowaniem:)Dobra treść,z
typową formą wiersza.. dla Autora:)Pozdrawiam:)