O co chodzi w futbolu? -...

Witam Was - mroźno, zimowo i siarczyście.

Pięknie trenowaliście w piątkowy, styczniowy wieczór.
Sceneria wokół bajkowa "im bardziej prószy śnieg, tym bardziej prószy śnieg", jak mawiał Kubuś Puchatek (A.A.Milne 1882-1956).
Tak mi się rozrzewniło, moje serce "dziadersa" i wspomniałem był, jak w 1979 roku, odśnieżaliśmy codziennie boisko, aż wokół powstały zaspy, na wysokość człowieka i graliśmy, niby w komnacie Królowej Śniegu (Ch.Andersen 1805-1875).
Szliśmy odśnieżać w niedzielę rano, po kościele, a potem drugi raz wieczorem, żeby boisko było na trening w poniedziałek.
Telefon był jeden, na sto mieszkań. Czyli obiegało się "dzielnię" i "darło japę" pod oknami, aż jakiś "dzban", nie zaczął rzucać ziemniakami.
Przeleciały te lata, nie wiadomo kiedy, tworząc kształt elipsy. Ja miałem, swoje niespodziankowe - "zima stulecia ferie", a teraz Wy, w "koronaferie" kopiecie piłę, a ja Wam "cykam koronaselfie". Tak to, zaczęliśmy ten rok.
Papież Franciszek, zaczął go słowami: "W życiu chodzi o to, by zostawić ten świat trochę lepszym, niż się go zastało". Czyli, ja tak zrozumiałem - takim, chociaż trochę odśnieżonym - żeby, grać się dało.
Polubiłem go już dawno, opowiedział wtedy, osobistą historię, jak to "odbiła mu palma", kiedy został biskupem Buenos Aires. 25 lat pełnił posługę w najbiedniejszych dzielnicach, przemieszczał się komunikacją publiczną, albo "z buta". I nagle... wszedł w ekskluzywnej dzielnicy do sklepu, kupił "wypasione buty"i bardzo drogi płaszcz, taki za "sześć tysi", zamówił taksówkę, pojechał odprężony na tylnym siedzeniu, przez "szalone wieczorne Buenos". Kiedy wszedł do skromnej jeszcze, jezuickiej kwatery, usiadł w tym płaszczu, w tych butach na łóżku i spojrzał w lustro...Zobaczył śmiesznego, 56-letniego "zestrojonego dziadersa" - smutnego, obcego człowieka... I wtedy, się rozpłakał...
A potem, opowiedział o najszczęśliwszym dniu w życiu - pasowałoby - papież - to pewnie święcenia kapłańskie. Nic z tego, kiedy miał 10 lat, jego drużyna San Lorenzo w 1946 r, zdobyła mistrzostwo kraju i on, z całą resztą obdartusów dzielnicy Almagro, przez całą noc tańczył i śpiewał, a wszystko wokół było jasne i świetliste.
Umiał też stanąć w prawdzie, co do piłkarskich umiejętności. Mówili na niego "pata dura", co po hiszpańsku znaczy - "ciężka, twarda noga", w związku z tym, by grać w elicie, musiał stać na bramce. (mógłbym go pocieszyć, że lepiej być "pata dura", niż po prostu grubasem, ale nie o to chodzi)
Na całe szczęście człowiek, jest tak skonstruowany, że jeżeli musi robić, coś co nie bardzo mu pasuje, potrafi wymyślić do tego ideologię (myślenie nie jest łatwe, ale można się do niego przyzwyczaić - mawiał Kubuś Puchatek).
Wytłumaczył sobie, że bramkarz to odpowiednia pozycja, gdyż trzeba być stale gotowym, uważnym i odpowiedzialnym.
A grać trzeba było, gangi uliczne dzielnicy Almagro, wywoływały na piłkarskie pojedynki inne gangi Buenos i jak chciałeś "mieć szacun na dzielni", granie było nieodzowne.
Tu nadmieniam, że Karol z Wadowic (1920-2005), pseudonim Lolek, też grał na bramce, ale nie musiał, dorabiać do tego ideologii, gdyż "miał waruny" i był "zwinny jak kocur".
Mały Józio Ratzinger (ur.1927), nie grał w nic, bo musiał odrabiać lekcje, a potem prasować mundurek na zbiórkę Hitlerjugend (1922-1945), młodzieżowej organizacji ideowo-wychowawczej. No, dobra - wtedy te zajęcia były obowiązkowe, co go usprawiedliwia, jak i to, że przy tej czynności, ponoć nucił Mozarta (1756-1791).
A jak wszyscy wiemy, nuty Mozartowi dyktowały same anioły.
Dziwnie mnie nastroił, ten dzisiejszy wieczór. Wspomnienia z dzieciństwa, trzech papieży, anioły...Myśli mnie takie "naszły", że Jeszua z Nazaretu,też na sto procent grywał w "gałę".
Choć nie ma o tym, wzmianki w Ewangeliach, uważam to za pewne.
Zresztą, oprócz tego, że pomagał św.Józefowi w obróbce ręcznej drewna i że uczył się pilnie, by miażdżyć głębią swych przemyśleń, ówczesnych uczonych rezydujących w świątyniach - praktycznie nie wiemy - nic.
Pojawia się jako 30-letni facet, który o nas ludziach, wie wszystko. Miłuje, z całym tym brudem i pięknem, który niesiemy na sobie - bez przenośni - nad życie.
Więc powtórzę, Jezus z całą pewnością, grał w piłkę i na pewno nie na bramce. Tak sobie już kiedyś myślałem, gdzie by go ustawić. Bo wiecie, w zamierzchłych czasach, żeby zdać maturę z historii, tworzyłem takie jedenastki, z postaci historycznych. Dam Wam przykład : środek obrony Mszczuj ze Skrzynna (herbu Łabędź, zm.1446), wielkie chłopisko, które rozrąbało na pół Ulricha von Jungingena (1360-1410 Grunwald). Powód prosty - Charakter, gabaryty a także to, że jeżeli grasz w piłkę nożną i chcesz się liczyć - będziesz kiedyś musiał wygrać z "Niemcem". Przedchorągiewny Mszczuj, ma na to patent i nie wnikajmy w szczegóły, bo jak mówi trenerskie powiedzenie: "kontaktowy to jest taniec towarzyski, a futbol to gra dla mężczyzn".
Defensywny pomocnik - Tadeusz Kościuszko (1746-1817), wybitny strateg, specjalista od fortyfikacji a także, twórca pierwszej formacji snajperów, zwanej "strzelcy celni". Wykonywałby - stałe fragmenty gry. Przed nim, z wielką klatą - Władysław Łokietek (1260-1333), mój mały czołg. Miał ponoć 1.50 m wzrostu, a wszyscy się go bali. Pomyślałem, pasowałby Shaqiri - sprawdzam w Wikipedii, Xherdan - 1.69 m wzrostu, za duży. A tam, i tak od jednego meczu reprezentacji - nie lubię "typa". A lubię Wawrzyńca Insigne 1.63 m wzrostu i to mi pasuje. Łokietek to będzie - Insigne.
Dobra, skracajmy - w ataku - książę Józef Poniatowski (1763- 1813), bohater, a jednocześnie nieobliczalny "wariat" i imprezowicz. Słynna jest opowieść, jak to na jakiejś imprezie "pomeczowej", w ramach zakładu, przejechał nago na koniu, z Łazienek Królewskich na Krakowskie Przedmieście. "Nasze chłopaki", ze Sławkiem Peszko i "Grosikiem", wzięliby go w ciemno.
Drugi napastnik Agrippa Hull - zaskoczyłem Was, co nie? Zaskoczę jeszcze bardziej - czarnoskóry. To wyzwolony z niewolnictwa, ordynans Tadeusza Kościuszki, taki tandem z jednego klubu. Tadek podaje - Agrippa wykańcza. On by mi nastrzelał goli, jak Emannuel Olisadebe, w eliminacjach do MŚ 2002 r.
Dobrze. Czas na Jezusa. Nie wyobrażam sobie mojej drużyny bez Jezusa.
Zagra u mnie na skrzydle. (i nie, że wiadomo - anioł ma skrzydła, to Jezusa po profesji - na skrzydle - nie oto chodzi)
Na skrzydle - żeby szkód, jak najmniej wyrządził. Bo jak go niosło, to pędził jak wiatr i kiwał wszystkich, a jak się "wyłączył", to nieszczęście gotowe. On już tak miał, że z nagła wpadał w zamyślenia, zapatrzenia.
A to wiatr zawiał, zakołysał drzewami, wzbił kępkę trawy, jakby wzniecił ogień.
A to ptak przeleciał skrzecząc krzykliwie, promień słońca zaplątał się we włosy grających i nie mógł się wydostać.
A on się zatrzymywał i patrzył, a kiedy piłka spadła mu pod nogi, to nie widział.
Darli się chłopaki: "Jeszua, Jeszua - piłka!"
A on spoglądał, tymi łagodnymi, spokojnymi oczami i odpowiadał: "Co przyjaciele? Co ...?
Czyli - na skrzydle, trzeba go było ustawić.
Żeby szkód, nie narobił w meczu, za wiele - jak już mówiłem.

Bo w prawdziwej drużynie - każdy znajdzie swoje miejsce.
Bo chłopaki ci pomogą.
Bo wiedzą jaki jesteś, czy gapowaty i szybki, jak Jezus, czy wybuchowy i "elektryczny" - "syn gromu" - jak Jakub apostoł.
Znajdzie się dla Ciebie - pozycja.

W dalekim Watykanie, Jureczek skrada się na palcach do drzwi i zamyka je na klucz. Idzie do szafy, wyciąga "złachaną" koszulkę, San Lorenzo de Almagro i włącza kanał sportowy Buenos Aires.
Przez półtorej godziny wrzeszczy i klnie, albo śmieje się i śpiewa...

autor

Robert Rychły

Napisany: 2021-07-26 Dodano: 2021-07-26 15:57:25

Ten wiersz przeczytano 2802 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie