co słychać...

Potoczyła się z uśmiechem
wąską ścieżką pełną słońca,
myśl, co wśród zielonych świerków
rozpoznała cień zająca…

Właśnie przybiegł z głębi lasu,
stanął słupka… nasłuchuje,
wiatr gaworzy, liściem trąca,
burząc rzeźbę, gnąc fakturę.

Odprowadza czas nad brzegi
rozszeptane wartką strugą.
W nurcie tętni śpiew, nadzieja,
smutki, gdzieś po drodze gubiąc.

Taki obraz stanął dzisiaj,
we wspomnieniach, tuż, tuż przy mnie.
Spiętrzył świata mocne strony.
Zaraz się zrobiło widniej.

Czy to oddech snów zielonych,
pejzaż ciepły urodzaju.
Czy tęsknota, co rozszczepiać
smaki światła ma w zwyczaju.

Jedno wiem, ta zieleń we mnie
przesypuje się bez końca,
Niezależnie od pogody.
szuka choćby cienia słońca.

Niech i w Tobie też zamieszka,
w rozchyleniu czułych ramion,
zwłaszcza kiedy szarość gnębi,
deszcz wytycza szlaki na noc.

autor

Maryla

Dodano: 2009-12-13 08:10:45

Ten wiersz przeczytano 2536 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie