Coraz mniej nas

Kiedy idę alejką w słoneczną niedzielę,
myślę sobie: choć kamienne macie dzisiaj oblicza,
lubię być z wami tutaj, bo was znam przyjaciele
i od lat z wami wiosny odliczam.

Coraz mniej nas, jak liści z jesiennego kobierca,
po wczorajszym koncercie wiatr rozwiewa wspomnienia,
coraz słabiej pragnienia przyspieszają nam serca,
coraz rzadziej jest coś do zrobienia.

A tu nagle historia jak z najlepszych żurnali,
wokół kwiaty, westchnienia i spojrzenia zazdrosne,
starszy pan bez pamięci zakochuje się w pani
i odchodzi z nią razem na wiosnę.

Ze współczuciem migocze cmentarne światełko
szarą wstążką chodnika odpływają spojrzenia,
kładę kwiatek na płycie ocierając łzę skrycie
i odchodzę razem z wami do cienia.

autor

ireczek

Napisany: 2011-10-24 Dodano: 2011-10-26 07:11:23

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie