* * * (Czemu wznosisz ramiona,...

“Czemu wznosisz ramiona, załamujesz dłonie?”
Spytał wicher jabłoni wiejąc gdzieś po stronie.

“Jakże mi nie żałować, jakże się nie smucić,
Gdy pojmuję dokładnie piosnkę, którą nucisz.
Każdy zaśpiew odkrywa to, czego nie trzeba,
Więc nie pytaj mnie, czemu płaczę kiedy śpiewasz.”

Potem deszcz ją zagadnął scałowując siebie:
“Co ten uśmiech oznacza roztopiony w niebie?”

“Tylko smutek tęsknoty i oczekiwanie.
Czy się może odstało, czy się nie odstanie?
Jakże się nie uśmiechać rzewnie i żałośnie,
Kiedy tej tajemnicy strzeże czas zazdrośnie.”

Na to słońce z daleka, z wielkiej w niebie dziury
Chciało świat uratować, by nie był ponury.

“Cóż mi słońce po tobie, po twych złotych mostach,
Gdy nie idąc iść trzeba, nie zostając zostać?
Kiedy liście, jak wiersze, zostawiam za sobą
I nic po nich nie będzie, zwiędną i zawiodą.”

Jeszcze trawa upieścić chciała ten frasunek
Do pomocy z kwiatami i źródła poszumem.

“Miło ulec pieszczotom, ale w krótkiej chwili,
Póki świat cały wróci próżny i niemiły.
Tylko szkoda owoców, tej rodzenia męki,
Gdy wszystkie ślady znikną, znikną i nic więcej.”

autor

zenon63

Dodano: 2006-06-23 09:21:17

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie