Czerwień Pościeli

Wiersz ten dedykuje wszystkim samotnym.

Gdzie słońce dotyka promieniami cieni.
A smutku mojego rozkwita wciąż kwiat.
Pościel od łez co noc bardziej się czerwieni.
Myślę że już dla mnie skończył się ten świat.

Mówią że na ziemi tak wiele jest miłości.
Serce co płonące jak ten w biblii krzak.
Chociaż nie sam lecz w swej samotności.
Gorzkich jak sam piołun poczułem łez smak.

Gdy nocą po dniu całym padam utrudzony.
W sen zapadając z bólem swym się zmagam.
Sens życia na świecie też już zagubiony.
Żyć? Czy też już umrzeć? Wciąż się zastanawiam.

Szczęśliwy nie zrozumie samotnego. A zdrowy nie zrozumie chorego. Tak więc lepiej w samotności zmagać się ze swoim cierpieniem, niżeli pozwolić aby ktoś na nie patrzył.

autor

Andrzej

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-04 00:01:01

Ten wiersz przeczytano 598 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie