CZŁOWIECZY LOS
A kiedy jesteśmy młodzi
To całym sercem kochamy,
Nie może nam nic zaszkodzić
Wzajemnie sobie ufamy
Potem jest ślub i rodzina
Dzieci i pierwsze trudności,
Dłuży się wspólna godzina
I dziwny chłód jest w miłości
Gdy czyjeś nerwy zawodzą
Są kłótnie a czasem bicie,
Wtedy się ludzie rozchodzą
I mają złamane życie
Często nie można przez lata
Odnaleźć śladów miłości,
Lecz w sercu boli ta strata
Płakać się chce w samotności
Bo życie świat nam maluje
Najczęściej w szarym kolorze,
Choć się inaczej planuje
Człowiek tak żyje jak może.
Jan Siuda
Komentarze (8)
Samo życie.
Pozdrawiam:)
Ot całe życie-tu opisane,prawdziwe życie.
Bywa też tak, jak napisales, choć myślę, że żyjemy tak
jak możemy, ale jak chcemy. Miłość nie podlewana
ubiera się w szarośc a możemy duzo by była ciągle
piękna,tylko na ile chcemy? Pozdrawiam serdecznie.
mBardzo ladny wiersz.
Człowieczy los, choć szaro malowany to ładnie
rytmicznie spisany. :)
Cudowny wiersz, życie zamknięte w kilku werach
Smutno tak jakoś Janku! ale życie takie bywa
niestety+++++
Pozdrawiam serdecznie:)
człowiek nie może się poddawać tej szarości, trzeba
nieustannie walczyć o Światło... smutny wiersz...
Dokladnie tak.Ale coz, przysiegamy na dobre i na zle.