Czyżby to kryzys...

Jak my żyjemy światowi ludzie,
tęskni natury - w techniki cudzie.
Doktor, magister, profesorowie,
jak można dociec, co mają w głowie?

Maszyny za nich teraz pracują,
w locie obliczą, zaprogramują.
Wynik przekaże i premie zwija,
to się nazywa - kryzys omija.

Mało zostaje, dla średniej klasy,
tutaj się rodzi, koło zgarniaczy.
Znajdą szczeliny gdzie coś zostało
wygarną resztę, choć to nie mało.

I dla roboli, słoneczko świeci
forsy dostaną, ale za dzieci...
Produkcję tylko dobrze rozwinąć,
na tym etapie, przyrost przyczyną.

Dla emerytów - zaś niebo całe...
po co na ziemi, gdzie szanse małe.
I nie daj Boże słoneczko zgaśnie,
znikną walory - zostaną waśnie.

Koszty pogrzebu - to istna zmora
zabiera państwo, rodzina chora,
resztę już księża szybko załatwią,
odwrócą duszę - wieko przytrzasną.

autor

Henio

Dodano: 2012-02-26 12:48:07

Ten wiersz przeczytano 1101 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie