Dar

Pamiętasz ten poranek? Letni, ciepły
gdy ubrani w miłość wyszliśmy na spacer.
Jeszcze mgła wisiała nad naszymi głowami,
ale my, sami pośród tłumu, szliśmy
niestrudzenie w stronę życia.

Pamiętasz, jak złapałeś mnie za rękę
by pokazać jeden z najpiękniejszych
cudów świata? To był motyl, jego skrzydła
były delikatne jak powiew świeżego
powietrza.

Pamiętasz chwilę, gdy wspólnie wsiedliśmy
na konia związku i pognaliśmy przed siebie
nie oglądając się do tyłu? Wtedy już wiedziałam
że na świecie smutek jest pojęciem względnym.

Pamiętam jak gwiazdy uśmiechały się do nas
i palcem wskazywały mleczną drogę a
księżyc podarował nam jeden ze swoich
promieni byśmy przez życie szli z
blaskiem w sercu.

Pamiętam jak schowałeś się za kwiatem
szczęścia i zacząłeś zrywać jego płatki.
A ja stałam obok i przyglądałam się
jak radość dotyka Twojego ramienia i
obiecuję, że będzie z Tobą do końca świata.

Pamiętam moment kiedy przyniosłeś mi w ręku
największy dar ludzkości. Płomyk życia
i nadziei. Czas i wiarę. Szczęście i miłość.
Tym darem byłeś Ty.

autor

Kornelia

Napisany: 2005-04-23 Dodano: 2005-04-23 19:58:30

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie