Daruję Tobie poranek

Błądzę co dnia , widzę piękno i dziękuję za ten cud natury
Jesienne pożółkłe trawy , kępki ostatnich odcieni zieleni
Zatrzymuje chwilę, spoglądam ku zachodowi purpury
W dłonie biorę zimne barwne kamienie

Obchodzę z miłością resztki lata, na nie, nie nadepnę
Gołe konary drzew , chylą się ku mnie pełne sławy
Cóż więcej jesienią żądać , ja więcej nie chcę
Radość w moim sercu, mój nastrój bez leku i obawy

Słońca skośne promienie, wiatr falom ulega kołysaniu
W zachwycie samotnego spaceru spoglądam na to z dala
W trawach pajęczyna ulega drżeniu
Jak pokazać to piękno w słowach, owiniętego wstęgą pajęczego szala

W marzeniach wspominam wiatr, jak Twój delikatny dotyk
Chciałbym byśmy oboje tutaj byli, zapraszam do siebie
W przestrzeni piękna, biorę grudkę ziemi, to jej prochy
Niedawno rodziła kłosy, dziś one są w naszym chlebie

W moim byciu tutaj, gdzie bóg mnie widzi zaczynam się modlić
Z dala moje miasto, pod stopami trawa na polanie
Deszcz pada, podnoszę twarz do deszczu kropli
Moje słowa pragnę ująć w piękno jako Tobie darowanie

Autor:knipser-slonzok
http://www.slonzok.mojezdjecia.net/blog/

Jesienna pora roku, życie w jesieni, jakie one barwne

autor

slonzok

Napisany: 2010-09-23 Dodano: 2011-02-22 05:00:59

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie