...Deszcz...

Słońce zrzucone z wielkiego mostu znikneło...

W pociemniałej otchłani
zbuntowanych chmur...

A po nim wszelkie śpiewanie utoneło

I zniknął nagle o świcie zielony mur...


Wiatr o szyby tłucze bezbarwną czupryną

I trącając o gałęzie drzew i krzewów

Swą szeroką mocną jak on peleryną

Zrzuca spalone ziarno wiosennych

siewów

Po polach ugania się za nieznanym

Wodę spokojną ciągłym hałasem

złości

I krąży nieustannie

I rozrzuca włosy dla ludzkiej

piękności....

Drzewa targane wielokrotnie przez
wiatry
Zalewane często kroplistym potokiem

Groźnie spoglądają na świat jak we mgle Tatry

I straszą zuchwalców swym śliskim bokiem...

A gdy przyjdzie....

tajemniczy czas wieczoru...

Same płachtą się nakryje

dzienne zycie....

I wyjdą zmory z diabelskiego

taboru...

I rozlegnie się o szyb kropel bicie....

autor

Bystrooka

Dodano: 2006-08-04 19:23:26

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie